De TGV (Frans: Train à Grande Vitesse, "hogesnelheidstrein") is de intercity hogesnelheidsspoorlijndienst van Frankrijk, die wordt beheerd door de SNCF, de nationale spoorwegmaatschappij van de staat. De SNCF begon in 1966 aan een hogesnelheidsspoorwegnet en presenteerde het project later aan president Valéry Giscard d'Estaing, die het goedkeurde. Oorspronkelijk ontworpen als turbotrains om te worden aangedreven door gasturbines, evolueerden de TGV-prototypes met de oliecrisis van 1973 tot elektrische treinen. In 1976 bestelde de SNCF 87 hogesnelheidstreinen bij GEC-Alsthom. Na de inaugurele dienst tussen Parijs en Lyon in 1981 op de LGV Sud-Est (LGV voor Ligne à Grande Vitesse; "hogesnelheidslijn"), is het netwerk, gericht op Parijs, uitgebreid om grote steden in heel Frankrijk (waaronder de zoals Marseille, Lille, Bordeaux, Straatsburg, Rennes, Montpellier) en in de buurlanden op een combinatie van hogesnelheidslijnen en conventionele lijnen. Het TGV-netwerk in Frankrijk vervoert jaarlijks ongeveer 110 miljoen passagiers.

Net als de Shinkansen in Japan heeft de TGV tijdens zijn operationele geschiedenis nooit een dodelijk ongeval meegemaakt; de ingebouwde beveiligingssystemen behoren tot de meest geavanceerde ter wereld. De hogesnelheidssporen, onderhouden door SNCF Réseau, zijn ook onderworpen aan zware regelgeving. Geconfronteerd met het feit dat machinisten niet in staat zouden zijn om signalen langs het spoor te zien wanneer treinen op volle snelheid komen, ontwikkelden ingenieurs de TVM-cabinesignaleringstechnologie, die later wereldwijd zou worden geëxporteerd. Het zorgt ervoor dat een trein die in een noodstop rijdt, binnen enkele seconden alle volgende treinen vraagt om hun snelheid te verminderen; Als een machinist niet reageert binnen 1,5 km (0,93 mi), heft het systeem de bediening op en wordt de snelheid van de trein automatisch verlaagd. Dankzij het TVM-veiligheidsmechanisme kunnen TGV's die dezelfde lijn gebruiken elke drie minuten vertrekken. [1] [2]

Een TGV-testtrein vestigde het wereldrecord voor de snelste wielentrein en bereikte op 3 april 2007 574,8 km / h (357,2 mph). [3] Conventionele TGV-diensten rijden tot 320 km / h (200 mph) op de LGV Est, LGV Rhin-Rhône en LGV Méditerranée. [4] In 2007 was 's werelds snelste geplande treinreis een start-tot-stop gemiddelde snelheid van 279,4 km / h (173,6 mph) tussen het Gare de Champagne-Ardenne en Gare de Lorraine op de LGV Est, [5] [6] niet overtroffen tot het in 2013 gerapporteerde gemiddelde van 283,7 km / h (176,3 mph) expresdienst op het Shijiazhuang naar Zhengzhou-segment van de Chinese Shijiazhuang-Wuhan hogesnelheidsspoorlijn. [7]

De TGV werd in dezelfde periode bedacht als andere technologische projecten die door de Franse regering werden gesponsord, waaronder de Ariane 1-raket en het supersonische vliegtuig Concorde; die financieringsprogramma's stonden bekend als kampioen nationaal beleid (letterlijke vertaling: nationaal kampioen). Het commerciële succes van de eerste hogesnelheidslijn leidde tot een snelle ontwikkeling van diensten naar het zuiden (LGV Rhône-Alpes, LGV Méditerranée, LGV Nîmes – Montpellier), west (LGV Atlantique, LGV Bretagne-Pays de la Loire, LGV Sud) Europe Atlantique), noord (LGV Nord, LGV Interconnexion Est) en oost (LGV Rhin-Rhône, LGV Est). Buurlanden Italië, Spanje en Duitsland ontwikkelden hun eigen hogesnelheidsspoordiensten. [Nodig citaat]

Het TGV-systeem zelf strekt zich uit tot de buurlanden, hetzij rechtstreeks (Italië, Spanje, België, Luxemburg en Duitsland), hetzij via van TGV afgeleide netwerken die Frankrijk met Zwitserland (Lyria), België, Duitsland en Nederland (Thalys) verbinden, evenals naar het Verenigd Koninkrijk (Eurostar). Verschillende toekomstige lijnen zijn gepland, waaronder uitbreidingen binnen Frankrijk en naar de omliggende landen. Steden als Tours en Le Mans zijn onderdeel geworden van een "TGV-commuter belt" rond Parijs; de TGV bedient ook Charles de Gaulle Airport en Lyon – Saint-Exupéry Airport. Een attractie op zich, het stopt bij Disneyland Parijs en ook in toeristische steden zoals Avignon en Aix-en-Provence. Brest, Chambéry, Nice, Toulouse en Biarritz zijn bereikbaar met TGV's die rijden op een mix van LGV's en gemoderniseerde lijnen. In 2007 behaalde SNCF een winst van € 1,1 miljard (ongeveer US $ 1,75 miljard, £ 875 miljoen), voornamelijk dankzij hogere marges op het TGV-netwerk