TGV (ฝรั่งเศส: Train à Grande Vitesse, "รถไฟความเร็วสูง") เป็นบริการรถไฟความเร็วสูงระหว่างเมืองของฝรั่งเศสดำเนินการโดย SNCF ซึ่งเป็นผู้ให้บริการรถไฟแห่งชาติของรัฐ SNCF เริ่มทำงานในเครือข่ายรถไฟความเร็วสูงในปี 1966 และต่อมานำเสนอโครงการแก่ประธานาธิบดีValéry Giscard d'Estaing ผู้อนุมัติโครงการ เดิมทีได้รับการออกแบบให้เป็นกังหันที่ขับเคลื่อนโดยกังหันก๊าซต้นแบบของ TGV ได้ถูกพัฒนาเป็นรถไฟฟ้าด้วยวิกฤตน้ำมันในปี 1973 ในปี 1976 SNCF สั่งรถไฟความเร็วสูง 87 ลำจาก GEC-Alsthom หลังจากให้บริการขั้นต้นระหว่างปารีสและลียงในปี 1981 บน LGV Sud-Est (LGV สำหรับ Ligne à Grande Vitesse; "สายความเร็วสูง") เครือข่ายซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่ปารีสได้ขยายการเชื่อมต่อเมืองใหญ่ทั่วฝรั่งเศส (รวมถึง ชอบของ Marseille, Lille, Bordeaux, Strasbourg, Rennes, Montpellier) และในประเทศเพื่อนบ้านด้วยการผสมผสานระหว่างสายความเร็วสูงและแบบดั้งเดิม เครือข่าย TGV ในฝรั่งเศสมีผู้โดยสารประมาณ 110 ล้านคนต่อปี

เช่นเดียวกับชินคันเซ็นในญี่ปุ่น TGV ไม่เคยประสบอุบัติเหตุถึงตายระหว่างการปฏิบัติงาน ระบบรักษาความปลอดภัยของออนบอร์ดเป็นหนึ่งในระบบที่ก้าวหน้าที่สุดในโลก รางความเร็วสูงซึ่งได้รับการดูแลโดย SNCF Réseauนั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของหนักเช่นกัน เมื่อเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าคนขับรถไฟไม่สามารถมองเห็นสัญญาณตามรางรถไฟเมื่อรถไฟมาถึงความเร็วสูงสุดวิศวกรได้พัฒนาเทคโนโลยีการส่งสัญญาณแท็กซี่ TVM ซึ่งจะส่งออกไปทั่วโลกในภายหลัง จะช่วยให้รถไฟมีส่วนร่วมในการเบรกฉุกเฉินเพื่อขอภายในไม่กี่วินาทีติดตามรถไฟทั้งหมดเพื่อลดความเร็วของพวกเขา; หากผู้ขับขี่ไม่ตอบสนองภายใน 1.5 กม. (0.93 ไมล์) ระบบจะทำการควบคุมและลดความเร็วของรถไฟโดยอัตโนมัติ กลไกความปลอดภัยของ TVM ช่วยให้ TGV ใช้สายเดียวกันออกทุก ๆ สามนาที [1] [2]

รถไฟทดสอบ TGV สร้างสถิติโลกสำหรับรถไฟล้อที่เร็วที่สุดถึง 574.8 กม. / ชม. (357.2 ไมล์ต่อชั่วโมง) ในวันที่ 3 เมษายน 2550 [3] บริการ TGV ทั่วไปทำงานได้ถึง 320 กม. / ชม. (200 ไมล์ต่อชั่วโมง) บน LGV Est, LGV Rhin-Rhôneและ LGV Méditerranée [4] ในปี 2007 การเดินทางด้วยรถไฟที่เร็วที่สุดในโลกคือความเร็วเฉลี่ยเริ่มต้นที่ 279.4 กม. / ชม. (173.6 ไมล์ต่อชั่วโมง) ระหว่าง Gare de Champagne-Ardenne และ Gare de Lorraine บน LGV Est, [5] [6] แซงหน้าจนกระทั่งปี 2013 รายงานการบริการด่วนที่ฉือเจียจวงไปยังเจิ้งโจวในส่วนของรถไฟความเร็วสูงฉือเจียจวง - หวู่ฮั่นของจีนในปี 2013 ที่ 283.7 km / h (176.3 ไมล์ต่อชั่วโมง)

TGV รู้สึกได้ในช่วงเวลาเดียวกันกับโครงการเทคโนโลยีอื่น ๆ ที่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลฝรั่งเศสรวมถึงจรวด Ariane 1 และสายการบินเหนือเสียง Concorde โปรแกรมการระดมทุนเหล่านี้เป็นที่รู้จักในฐานะนโยบายระดับชาติของแชมป์ (แปลตามตัวอักษร: แชมป์แห่งชาติ) ความสำเร็จในเชิงพาณิชย์ของสายความเร็วสูงครั้งแรกนำไปสู่การพัฒนาบริการทางทิศใต้อย่างรวดเร็ว (LGV Rhône-Alpes, LGV Méditerranée, LGV Nîmes – Montpellier), ตะวันตก (LGV Atlantique, LGV Bretagne-Pays de la Loire, LGV Sud ยุโรปแอตแลนติค), เหนือ (LGV Nord, LGV Interconnexion Est) และตะวันออก (LGV Rhin-Rhône, LGV Est) ประเทศเพื่อนบ้านอิตาลี, สเปนและเยอรมนีพัฒนาบริการรถไฟความเร็วสูงของตนเอง

ระบบ TGV นั้นครอบคลุมไปถึงประเทศเพื่อนบ้านโดยตรง (อิตาลี, สเปน, เบลเยียม, ลักเซมเบิร์กและเยอรมนี) หรือผ่านเครือข่าย TGV ที่เชื่อมโยงฝรั่งเศสกับสวิตเซอร์แลนด์ (Lyria), เบลเยียม, เยอรมนีและเนเธอร์แลนด์ (Thalys) เช่นเดียวกับ ไปยังสหราชอาณาจักร (ยูโรสตาร์) มีการวางแผนเส้นทางในอนาคตหลายแห่งรวมถึงส่วนขยายภายในประเทศฝรั่งเศสและประเทศใกล้เคียง เมืองต่างๆเช่นตูร์และเลอม็องได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของ "เข็มขัดผู้โดยสาร TGV" รอบ ๆ ปารีส; TGV ยังให้บริการสนามบิน Charles de Gaulle และสนามบิน Lyon – Saint-Exupéry สถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจในตัวมันเองก็หยุดที่ดิสนีย์แลนด์ปารีสและในเมืองท่องเที่ยวเช่นอาวิญงและไอซ์ - อองโพรวองซ์เช่นกัน Brest, Chambéry, Nice, Toulouse และ Biarritz สามารถเข้าถึงได้โดย TGVs ที่ใช้ส่วนผสมของ LGV และสายที่ทันสมัย ในปี 2550 SNCF สร้างผลกำไรจำนวน 1.1 พันล้านยูโร (ประมาณ 1.75 พันล้านดอลลาร์สหรัฐหรือ 875 ล้านปอนด์) โดยได้แรงหนุนจากอัตรากำไรที่สูงขึ้นของเครือข่าย TGV